1 Mayıs, herkesin malumu, Emek ve Dayanışma günü.
Bu gün, resmi tatil aynı zamanda.
Bu gün, özel bir gün ayrıca.
Diğer özel günler gibi.
Bu gün, güzel günleri bekleyeduran işçilere ve emekçilere ‘umut fakirin ekmeği, ye Mehmet ye, ye Mehmet ye...’ denerek 1 yıl yetecek kadar (gelecek 1 Mayıs’a değin) umudun aşılandığı gün.
Bu gün, aşılanan umudun ve güzel günler beklentisi içinde güzellenen, yağlanan ballanan, günün aldatıcı esintisine ve yalan rüzgarına kapılan işçilerin ve emekçilerin ertesi gün gerçeklerle yüzleştiği gün.
Bu gün, işçilerin ve emekçilerin avutulduğu ve oyalandığı gün.
Bu gün; tıpkı annelerin, babaların, sevgililerin yılın yalnızca belirlenmiş özel günlerinde göklere çıkarıldığı bir gün gibi bir gün.
Bu gün, dünyayı dar ettiğimiz işçileri ve emekçileri belirlenmiş alanlara ve zamana sığıştırdığımız ve sıkıştırdığımız bir gün.
Bu gün, on dilimli pastanın dokuz dilimini bonkörce bir kişiye yedirdiğimiz, işçiye ve emekçiye gelince cimri davranıp oradan buradan kısarak o on dilimli pastanın bir dilimi için binlercesini hatta milyonlarcasını ‘ekmek, aslanın ağzında’ diye güya güdüleyerek mücadele ve yarış içine soktuğumuz, bu uğurda hayatlarını zehir ve zindan ettiğimiz bir gün.
Bu gün göklere çıkardıklarımızı, yarın yerin dibine soktuğumuz bir gün. Kimisi iş kazalarında ölerek kimisi iş gereği...
Bu gün, alın terinin mis koktuğu, yarın alın terinin ter koktuğu bir gün.
Bu gün alın terini silenlerin ellerinin öpüldüğü, yarın bal tutanların parmaklarını yaladığı bir gün.
Kısacası bu gün, 1 Mayıs, yarın 2 Mayıs.
Yani yıllardır bugün yarın ile asla yüzleşmez. Bu gün, sahtekar; yarın ise gerçektir.
Halbuki yüzleşmek sorunlara bakmak, sorunları görmek demektir.
Sorunları görmek onlara çözüm yolları sunmak demektir.
Ama ülkemizde sorunlardan ya kaçılır ya da sorunlar kaçırılır.
Gelin sorunlarla Ebu Zer bakışını ve anlayışını kullanarak yüzleşelim.
İşçinin ve emekçinin hakkından alarak zenginleşenlere bayrak açalım.
Zorbalara, tıksırıncaya kadar yiyenlere karşı yoksullarla, işçilerle ve emekçilerle salat (dayanışma) ederek amel edelim.
Emeği, amel; dayanışmayı salat olarak görelim.
ARTIK GÖRELİM BİRKAÇ ZENGİNE ÇALIŞAN DÜZENİN, ÇOĞUNLUĞU NASIL ESİR ALDIĞINI VE KÖLE GİBİ KULLANDIĞINI.
HATTA VE HATTA KENDİSİNE KUL YAPTIĞINI...
Zayıfların (çoğunluk), güçlülere (azınlık) karşı dayanışmaya ve bu yönde amele (çalışma) ihtiyacı olduğunu...
Ey gerçeği onaylayan!
Bu gün, senin için amel ve salat günü, bilesin!
Saygılar...
Yusuf SEVİNGEN