Bir anda karanlığa düşersin, göz gözü görmez.

Kim ne yapıyor bilinmez.

Ve aklına cebindeki çakmak gelir.

Çıkarır, yakarsın.

Çünkü tüm karanlıklar korkutucudur, korkuyorsundur, serde de aydınlığı sevmek var, bir an evvel ortalığın aydınlanmasını istersin.

Beklersin, beklersin, ortalık aydınlanmaz.

Tam bu sırada ''Yandım!'' diye çığlık atarsın, seni yakan o çakmaktır aslında.

Seni yakarken senin çakmağını kullanmışlardır.

Ama çakmağın feri söndüğü ve ortalık karanlığa gark olduğu için seni yakanın ne ya da kim olduğunu bilemezsin bile.

Al sana faili meçhul bir olay... Kim bilir bu kim kime dum duma vaziyetten vazife çıkarıp faili meçhulün kimler azmettiricisi olmuştur.

Azmettiren meçhul, tetikçisi ise çakmağındır. Çakmağını alet etmişlerdir karanlık işlerine.

Halbuki o çakmağı ortalık aydınlansın diye çıkardın. Günün sonunda o çakmak karanlığı sevenlerin can yakan aleti oldu. Yani ne idi ne oldu hikayesi...

Ve canın yanmıştır, hem de çok fena.

Canının derdine düşersin kapkaranlıklarda.

Kimsecikler görünmüyor ortalıkta.

Karanlıklarda canı yananların yalnızca Allah'ı varmış dersin ve bir Yusuf gibi insan kardeşlerinin attığı karanlık kuyudan kurtarılmayı beklersin.

Beklersin, beklersin, beklersin.

''Yandım!'' ve ''Bekle!'' çığlıklarından başka sesin duyulmadığı kapkaranlık bir heyulaya
dalarsın.

Sessizce ve soluksuzca beklersin.

Ta ki...

BİR ALLAH’IN KULU YETKİLİNİN ‘‘BU ADAMCAĞIZIN SUÇU VE GÜNAHI YOK!’’ DİYENE KADAR...

VE BERAAT EDEN, KOVUŞTURMAYA YER OLMADIĞINA DAİR TAKİPSİZLİK KARARI ALAN, HAKKINDA ADLİ SORUŞTURMA DAHİ OLMAYAN SENİ GÖREVİNE İADE EDENE KADAR...

Saygılarımla...

Yusuf SEVİNGEN