zehir zemberek bir güne açtık gözlerimizi

taşın toprağın tozun çamurun içinde yitirmişiz bir birimizi

ben ağlıyorum,sen ağlıyorsun, o ağlıyor, biz ağlıyoruz,

evimiz yok,köyümüz yok, kentimiz yok

kedimiz, köpeğimiz, kuzularımız yok

umuda sarılacağız umudumuz yok.

el ele tutuşmuşlar baba, kız

baba molozların üstünde, çocuk altında

kar, fırtına, soğuk göz açtırmıyor bir yandan,

baba üşüyor ama çocuk hiç üşümeyecek.

Enkaz diyorlar, enkazın altında diyorlar,

bir ses,bir soluk duyar mıyız diyorlar

kolunu ayağını kesersek çıkartırız diyorlar.

bir çocuk tam iki gün iki gece bir enkazın altında

bebeği gibi bir muhabbet kuşu avuçlarında

bir çocuk tam iki gün iki gece enkazın altında

son gücüyle sesleniyor önce kedimi kurtarın diye.

yerin altında kalanlar için hüzün ve acı dolu gözyaşlarımız,

umudun bittiği yerde çıkarılanlar için sevinç gözyaşlarımız,

bilmem yüreği yanar mı o hırsızların

bir avuç toprakla gözü dolacak.